OKl101
Niemiecka lokomotywa 75 515 | |||
Producent | Sächsische Maschinenfabrik, Chemnitz | ||
---|---|---|---|
Lata budowy | 1911-1921 | ||
Układ osi | 1'C1' | ||
Wymiary | |||
Masa pustego parowozu | 60,1 t | ||
Masa służbowa | 76,7 t | ||
Długość | 12 415 mm | ||
Rozstaw osi skrajnych | 8700 mm | ||
Średnica kół napędnych | 1590 mm | ||
Średnica kół tocznych | 1065 mm | ||
Napęd | |||
Trakcja | parowa | ||
Ciśnienie w kotle | 12 at | ||
Powierzchnia ogrzewalna kotła | 122,3 m² | ||
Powierzchnia przegrzewacza | 36,2 m² | ||
Powierzchnia rusztu | 2,30 m² | ||
Średnica cylindra | 550 mm | ||
Skok tłoka | 600 mm | ||
Parametry eksploatacyjne | |||
Moc znamionowa | 723 kW | ||
Prędkość konstrukcyjna | 75 km/h | ||
|
OKl101 – polskie oznaczenie saksońskiego parowozu tendrzaka osobowego serii XIV HT.
Historia
Parowozy serii XIV HT produkowano w latach 1911-1921, początkowo dla kolei saksońskich Königlich Sächsische Staatseisenbahnen. Parowozy prowadziły pociągi pasażerskie. Ogółem powstało 106 sztuk: 95 w latach 1911-1918, w kilku nieznacznie różniących się seriach, po czym jeszcze 11 sztuk w 1921 roku, już dla kolei niemieckich[1]. Nosiły one pierwotnie numery od 1801 do 1906. Po przejęciu przez koleje niemieckie Deutsche Reichsbahn przemianowano je na serię (Baureihe) 755, z numerami od 75 501 do 75 588[1]. Większość lokomotyw służbę w Niemczech zakończyła pod koniec lat 60. XX w., ostatnia została wycofana w 1977 roku. Dwie zachowano do celów muzealnych (75 501 i 75 515)[1].
Po I wojnie światowej PKP eksploatowały 11 parowozów saksońskich oznakowanych jako OKl101. Parowozy prowadziły pociągi pasażerskie na południu i w centralnej Polsce. Parowozy znajdujące się na polskich oraz francuskich kolejach w czasie II wojny światowej były eksploatowane na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Po wojnie prowadziły pociągi na kolejach niemieckich[2].
Po zakończeniu II wojny światowej na PKP powrócił jeden parowóz OKl101, który zakończył służbę w 1949 roku[3] (według niektórych publikacji, do Polski powróciły ogółem 3 lokomotywy[4]).
Przypisy
- ↑ a b c Manfred Weisbrod: Sachsen-Report Bd. No 4. Güterzuglokomotiven und Tender der K.S.St.E.B., Hermann Merker Verlag, 1996, ISBN 3-89610-001-7, s. 60-65 (niem.).
- ↑ Klaus Eckert: 1000 lokomotyw. Ożarów Mazowiecki: Firma Ksiegarska Jacek i Krzysztof Olesiejuk – Inwestycje, 2007. ISBN 978-83-7512-297-8.
- ↑ Paweł Terczyński: Atlas parowozów. Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, Poznań 2003, ISBN 83-901902-8-1. s. 94.
- ↑ Jan Piwowoński: Parowozy kolei polskich, WKiŁ, Warszawa 1978, s. 230.
Bibliografia
- Ingo Hütter, Reimar Holzinger: Die Lokomotiven der PKP 1918–1939, DGEG, Hövelhof 2007, ISBN 978-3-937189-27-7.
- OKl101.
- Former PKP Locomotives [online] [dostęp 2012-02-04] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-16] (ang.).
- p
- d
- e