Równanie funkcyjne

Równanie funkcyjnerównanie, w którym niewiadomą jest funkcja[1].

Przykłady

  • Wszystkie równania różniczkowe i równania całkowe.
  • Równanie Abela α ( f ( x ) ) = α ( x ) + 1. {\displaystyle \alpha (f(x))=\alpha (x)+1.}
  • Równanie f ( x + y ) = f ( x ) + f ( y ) {\displaystyle f(x+y)=f(x)+f(y)} spełniają funkcje addytywne.
  • Równania f ( x ) = f ( x ) {\displaystyle f(x)=f(-x)} oraz f ( x ) = f ( x ) {\displaystyle f(x)=-f(-x)} spełniają odpowiednio funkcje funkcje parzyste i nieparzyste.
  • Znajdźmy wszystkie funkcje f : R R , {\displaystyle f\colon \mathbb {R} \to \mathbb {R} ,} dla których f ( x + y ) 2 = f ( x ) 2 + f ( y ) 2 . {\displaystyle f(x+y)^{2}=f(x)^{2}+f(y)^{2}.}
    Podstawiając x = y = 0 , {\displaystyle x=y=0,} otrzymujemy f ( 0 ) 2 = 2 f ( 0 ) 2 , {\displaystyle f(0)^{2}=2f(0)^{2},} czyli f ( 0 ) = 0. {\displaystyle f(0)=0.}
    Niech y = x , {\displaystyle y=-x,} wówczas
    0 = f ( 0 ) 2 = f ( x x ) 2 = f ( x ) 2 + f ( x ) 2 . {\displaystyle 0=f(0)^{2}=f(x-x)^{2}=f(x)^{2}+f(-x)^{2}.}
    Ponieważ kwadrat liczby rzeczywistej jest liczbą nieujemną, a suma liczb nieujemnych jest równa zeru wtedy i tylko wtedy, gdy obie te liczby są równe zeru, więc równość f ( x ) = 0 {\displaystyle f(x)=0} jest spełniona dla każdego x . {\displaystyle x.} Zatem jedyną funkcją spełniającą dane równanie funkcyjne jest f ( x ) = 0. {\displaystyle f(x)=0.}
  • Równania rekurencyjne: jedynym ciągiem spełniającym warunki a 1 = 1 , a n + 1 = ( n + 1 ) a n {\displaystyle a_{1}=1,a_{n+1}=(n+1)a_{n}} jest ciąg a n = n ! . {\displaystyle a_{n}=n!.}
  • Użycie układu równań funkcyjnych w alternatywnej definicji funkcji trygonometrycznych.

Równanie Cauchy’ego

Ważnym przykładem równania funkcyjnego jest równanie Cauchy’ego f ( x + y ) = f ( x ) + f ( y ) . {\displaystyle f(x+y)=f(x)+f(y).} Cauchy rozwiązał następujące równania funkcyjne w dziedzinie funkcji ciągłych.

Twierdzenie Cauchy’ego o rozwiązaniach ciągłych równania f ( x + y ) = f ( x ) + f ( y ) . {\displaystyle \mathbf {f(x+y)=f(x)+f(y)} .} Jedynymi ciągłymi rozwiązaniami równania f ( x + y ) = f ( x ) + f ( y ) {\displaystyle f(x+y)=f(x)+f(y)} są funkcje liniowe f ( x ) = a x . {\displaystyle f(x)=ax.}

Dowód. Na początek zauważmy dwie rzeczy. Stosując prostą indukcję można pokazać, że f ( x 1 + + x n ) = f ( x 1 ) + + f ( x n ) . {\displaystyle f(x_{1}+\ldots +x_{n})=f(x_{1})+\ldots +f(x_{n}).} Zauważmy dalej, że f ( 0 ) = f ( 0 + 0 ) = f ( 0 ) + f ( 0 ) , {\displaystyle f(0)=f(0+0)=f(0)+f(0),} czyli f ( 0 ) = 0. {\displaystyle f(0)=0.}

Niech teraz a = f ( 1 ) . {\displaystyle a=f(1).} Pokażemy, że równość f ( x ) = a x {\displaystyle f(x)=ax} zachodzi, gdy x {\displaystyle x} jest liczbą naturalną, całkowitą, wymierną, a w końcu rzeczywistą. Mamy

f ( n ) = f ( 1 + + 1 n ) = f ( 1 ) + + f ( 1 ) n = a n {\displaystyle f(n)=f(\underbrace {1+\ldots +1} _{n})=\underbrace {f(1)+\ldots +f(1)} _{n}=an}

dla każdego n N . {\displaystyle n\in \mathbb {N} .}

Dalej f ( n ) + f ( n ) = f ( n + ( n ) ) = f ( 0 ) = 0 , {\displaystyle f(n)+f(-n)=f(n+(-n))=f(0)=0,} czyli f ( n ) = f ( n ) = a ( n ) . {\displaystyle f(-n)=-f(n)=a(-n).} To oznacza, że f ( x ) = a x {\displaystyle f(x)=ax} dla każdego x Z , {\displaystyle x\in \mathbb {Z} ,} gdzie Z {\displaystyle \mathbb {Z} } oznacza zbiór liczb całkowitych.

Dalej mamy

a = f ( 1 ) = f ( 1 n + + 1 n n ) = f ( 1 n ) + + f ( 1 n ) n , {\displaystyle a=f(1)=f{\Big (}\underbrace {{\frac {1}{n}}+\ldots +{\frac {1}{n}}} _{n}{\Big )}=\underbrace {f{\Big (}{\frac {1}{n}}{\Big )}+\ldots +f{\Big (}{\frac {1}{n}}{\Big )}} _{n},}

co daje f ( 1 n ) = a 1 n . {\displaystyle f\left({\frac {1}{n}}\right)=a{\frac {1}{n}}.} Niech teraz m n {\displaystyle {\frac {m}{n}}} będzie dowolną liczbą wymierną.

Wówczas

f ( m n ) = f ( 1 n + + 1 n m ) = f ( 1 n ) + + f ( 1 n ) m = a m n . {\displaystyle f\left({\frac {m}{n}}\right)=f{\bigg (}\underbrace {{\frac {1}{n}}+\ldots +{\frac {1}{n}}} _{m}{\bigg )}=\underbrace {f\left({\frac {1}{n}}\right)+\ldots +f\left({\frac {1}{n}}\right)} _{m}=a\cdot {\frac {m}{n}}.}

Zatem równość f ( x ) = a x {\displaystyle f(x)=ax} została pokazana dla każdej liczby wymiernej x Q . {\displaystyle x\in \mathbb {Q} .}

Z ciągłości funkcji f {\displaystyle f} wynika równość f ( x ) = a x {\displaystyle f(x)=ax} dla każdej liczby rzeczywistej x R . {\displaystyle x\in \mathbb {R} .}

Twierdzenie Cauchy’ego o rozwiązaniach ciągłych równania f ( x + y ) = f ( x ) f ( y ) . {\displaystyle \mathbf {f(x+y)=f(x)f(y)} .} Jedynymi niezerowymi ciągłymi rozwiązaniami równania f ( x + y ) = f ( x ) f ( y ) {\displaystyle f(x+y)=f(x)f(y)} funkcje wykładnicze f ( x ) = a x . {\displaystyle f(x)=a^{x}.}

Twierdzenie Cauchy’ego o rozwiązaniach ciągłych równania f ( x y ) = f ( x ) + f ( y ) . {\displaystyle \mathbf {f(xy)=f(x)+f(y)} .} Jedynymi niezerowymi ciągłymi rozwiązaniami równania f ( x y ) = f ( x ) + f ( y ) {\displaystyle f(xy)=f(x)+f(y)} funkcje logarytmiczne f ( x ) = log a x . {\displaystyle f(x)=\log _{a}x.}

Twierdzenie Cauchy’ego o rozwiązaniach ciągłych równania f ( x y ) = f ( x ) f ( y ) . {\displaystyle \mathbf {f(xy)=f(x)f(y)} .} Jedynymi niezerowymi ciągłymi rozwiązaniami równania f ( x y ) = f ( x ) f ( y ) {\displaystyle f(xy)=f(x)f(y)} funkcje potęgowe f ( x ) = x a . {\displaystyle f(x)=x^{a}.}

Twierdzenie Cauchy’ego o rozwiązaniach ciągłych równania f ( x + y ) + f ( y x ) = 2 f ( x ) f ( y ) . {\displaystyle \mathbf {f(x+y)+f(y-x)=2f(x)f(y)} .} Jedynymi niezerowymi ciągłymi rozwiązaniami równania f ( x + y ) + f ( y x ) = 2 f ( x ) f ( y ) {\displaystyle f(x+y)+f(y-x)=2f(x)f(y)} są funkcje cosinus f ( x ) = cos x {\displaystyle f(x)=\cos x} i cosinus hiperboliczny f ( x ) = cosh x . {\displaystyle f(x)=\cosh x.}

Przypisy

  1. równania funkcyjne, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-10-08] .

Bibliografia

  • J. Aczél, J. Dhombres, Functional equations in several variables, Cambridge University Press, Cambridge 1989.
  • J. Aczél, S. Gołąb, Funktionalgleichungen der Theorie der Geometrischen Objekte, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1960.
  • J. Dhombres, Some aspects of functional equations, Chulalongkorn Univ., Bangkok 1979.
  • G.M. Fichtenholz, Rachunek różniczkowy i całkowy, Tom 1, PWN, Warszawa 1999.
  • D. Ilse, I. Lehman, W. Schulz, Gruppoide und Funktionalgleichungen, VEB Deutscher Verlag der Wissenschaften, Berlin 1984.
  • M. Kuczma, An introduction to the theory of functional equations and inequalities, Polish Scientific Publishers & Silesian University, Warszawa-Kraków-Katowice 1985.
  • p
  • d
  • e
pojęcia podstawowe
obraz
  • zbiór wartości
przeciwobraz
typy (rodzaje)
ogólne
ciągi
inne funkcje jednej zmiennej
funkcje wielu zmiennych
funkcje zdefiniowane
samą przeciwdziedziną
działania algebraiczne
odmiany działań
jednoargumentowych
funkcje zdefiniowane
zbiorem wartości
zdefiniowane porządkiem
zdefiniowane algebraicznie
inne funkcje
pojęcia określone
głównie dla działań
jednoargumentowych
złożenie funkcji
(superpozycja)
przypadek działań
jednoargumentowych
inne przypadki
struktury
definiowane funkcjami
inne powiązane
pojęcia
twierdzenia
uogólnienia

  • LCCN: sh85052317
  • NDL: 00564961
  • BnF: 11979437x
  • BNCF: 2924
  • NKC: ph120401
  • J9U: 987007553158205171
  • SNL: funksjonalligning